درباره حفظ كردن و از حفظ نواختن

درباره حفظ كردم و از حفظ نواختن

حفظ کردن نوعی تغییر حالت در ماده ی خاکستری مغز است.تحریک یک سلول در مغز، به سلول های دیگر نیز منتقل می شود و سلول ه ابه شکل کانال های رشته ای با یکدیگر پیوند می یابند.بدین ترتیب  فرایند حفظ کردن را می توان ایجاد و تقویت چنین راه ها یا ارتباطات فیزیکی در ذهن دانست.بنابراین سازوکار حافظه تنها راه ممکن برای حفظ کردن یک موضوع، قرار دادن آن، در نوعی ارنباط ، پیوند، یا زنجیره ی فکری است.

در اینجا می خواهیم فرایند حفظ کردن، و همچنین روند عکس آن، یعنی از حفظ نواختن را برای شما توضیح می دهیم.به یاد آوردن، به معنی ایجاد یک فعالیت زنجیره ای خودکار به وسیله ی مغزاست و از حفظ نواختن یکی از فعالیت های خودکار مغز می باشد.اما روند به خاطر سپردن دقیقا عکس روند از حفظ نواختن است.حفظ کردن یک عمل ارادی و اجباری است و کما بیش یک عمل آگاهانه است اگر میخواهید چیزی را در ذهن خود ثبت کنید باید آن را به موضوعی که پیش تر در آن ذخیره شده است،  پیوند دهید و از دانسته هایی که از پیش داشته اید، استقاده کنید.به طوری که این دانسته ها شما را، به موضوعی که می خواهید به حافظه بسپارید راهنمایی کنند. بنابراین هنگام نواختن یک قطعه از حفظ، حافظه ما به طور خودکار، فعالیت می کند اما دست ما به طور ارادی و آگاهانه عمل می کند.

در مورد حافظه ی موسیقایی و نواختن از روی حافظه ، هر نت یا آکوردی که می نوازید باید به طور خودکار، نت یا آکورد بعدی را  در ذهن تداعی کند.بدون حضور یک  زنجیره ی کامل ازچنین  پیوندهایی، شما قادر نخواهید بود هیچ قطعه ای را به خاطر بسپارید  یا به یاد آورید.نکته ی مهم این است که در حفظ کردن، کوشش در بخاطر سپردن مطالب به عنوان چیزهای منفرد، بی فایده است.( در اینجا منظور حفظ کردن نت ها به صورت تکی است).چنین کاری تنها اتلاف وقت خواهد بود.ما یک قطعه را تنها از راه ایجاد یک تداعی یا پیوند میان جمله های موسیقی آن قطعه، اندیشه ها و تجربیات  دیگردر زمینه ی نوازندگی  که از پیش در ذهن داشتیم می توانیم به خاطر بسپاریم.راز تقویت حافظه ی موسیقایی در این نهفته است که منشا هر چیزی در موسیقی را درک کنیم.ما باید برای هر نت یا عنصر دیگر در یک قطعه نوعی ارتباط در ذهن خود، ایجاد کنیم، به طوری که هرگاه عنصری از این ارتباط( که می تواند نت پیش از آن، یا هر آیتم دیگری از موسیقی باشد) به صدا در آید، به طور خودکارنت بعدی را به ذهن فرا خواند، بدین ترتیب است که چیزی در ذهن ما ثبت و به دانش تبدیل می شود.

بر گرفته از کتاب درباره ی حفظ کردن و از حفظ نواختن در موسیقی و قوانین عمومی موسیقی

توماس متی، ترجمه سیاوش بیضایی، نشر نوگان